ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΩΝ ΦΕΤΙΝΩΝ ΟΣΚΑΡ
Η μεγάλη νύχτα του Μάρτιν Σκορτσέζε. Με αυτόν τον τίτλο φιγουράρουν οι περισσότερες διαδικτυακές εκδόσεις εφημερίδων, τηλεοπτικών καναλιών, πορταλ και μπλογκερς της οικουμένης. Μια ολοκληρωτική δικαίωση ενός δημιουργού που εδώ και τέσσερις δεκαετίες αποτελεί πρωταγωνιστή στον χώρο της κινηματογραφικής τέχνης.
ΑΝΑΛΥΣΕ ΤΟ
Πιστεύω πως ήταν ένα απολυτα δικαιο αποτέλεσμα όπως εξελίχθηκε η διαδικασία. Η Ακαδημία ζώντας την εποχή των διαφορετικών τάσεων, της πολιτικής και κοινωνικής ανησυχίας και μιας πολυεθνικής κινηματογραφικής υπερδραστηριότητας κατόρθωσε τόσο με τις υποψηφιότητες όσο και με τα βραβεία να δώσει το δικό της στίγμα σε όλα αυτά. Αναγνώρισε την τεχνική αρτιότητα του "Πάνα" και του έδωσε τρια από τα τεχνικά Όσκαρ βλέποντας ότι υπάρχει αξιόλογο δυναμικό τεχνικών και εκτός Χολυγουντ, το οποίο μπορεί να αξιοποιήσει όμως δίνοντας του το απαραίτητο καλλιτεχνκό διαβατήριο. Μια πλειάδα Ισπανόφωνων κυρίως τεχνικών, χωρίς να παραγνωρίζεται η αξία των Αμερικάνων στα μπλοκμπαστερ τύπου "Πειρατές της Καραϊβικής". Μαζί με αυτούς αναγνωρίζει και μια ομάδα δημιουργών και ηθοποιών, που έτσι κι αλλιώς την τελευταία 10ετία είχαν αρχίσει λιγο λίγο να γίνονται εικόνες του Χόλυγουντ.
ΒΑΒΕΛ
Ταυτόχρονα αναγνώρισε το σινεμά του κόσμου (εκτός Αμερικής). Υπάρχουν αξιόλογοι σκηνοθέτες και ταινίες που σίγουρα έπρεπε να είναι παρόντες στην γιορτή. Και ευτυχώς δεν τα δώσαν όλα εύκολα στην ταινία του Ντελ Τόρο αλλά έδειξαν ότι ταινίες σαν την "Ζωή των άλλων" ή πέρυσι το "Τσοτσι" είναι εικόνες ενός διαφορετικού κόσμου. Τυχόν σαχλαμάρες αμερικάνικης σκοπιμότητας και ότι το θέμα της ταινίας του Ντονεσμαρκ ήταν αβανταδόρικο και καθαρη καπιταλιστική προπαγάνδα θεωρούνται άκυρες και καλύτερα όσοι τα λένε να σκέφτουν 2 φορές τι θα πουν. Πρόκειται για μια ταινία - φαινόμενο, που λειτουργεί διαρκώς μέσα σου, δεν χρησιμοποιεί έυκολο εντυπωσιασμό, διαθέτει τρομερές αρετές. Μην ξεχνάμέ ότι και στα Φελιξ κατάφερε με πολύ ήπια τακτική, στηριζόμενη στις αληθινές δυνατότητες της και όχι στην υπερβολή των δημοσίων σχέσεων, να βγάλει εκτός μάχης το "Γύρνα πίσω" του Αλμοδόβαρ. Εν ολίγοις οι Γερμανοί δεν φοβούνται να μιλησουν για τους εαυτούς τους κάνοντας σινεμά. Να θυμίσω τίτλους ταινιών που σίγουρα όλοι έχετε δει ή έστω ακούσει την τελευταία δεκαετία? Τρέξε Λόλα, τρέξε, Η Πτώση, Αντίο Λένιν, Πουθενά στην Αφρική, κ.α. Δεν είναι μακρινό το παράδειγμα άρα θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε αντιστοιχα την δίκη μας κινηματογραφική αντιμετώπιση από τους ξενους χωρίς σύνδρομα και κομπλεξ. Και να μην κοιτάμε σαν χαζοί στο βίντεο με το αφιέρωμα στις ξενόγλωσσες ταινίες τον Λαμπράκη - Υβ Μοντάν και να λέμε "Το Ζ ήταν δική μας ταινία αλλά κέρδισε η Αλγερία γαμώτο".
ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Και στους ρόλους η Ακαδημία εδειξε διάθεση σύγκλισης τάσεων. 2 Αφροαμερικάνοι, 1 Αμερικάνος και 1 Βρετανίδα. Οι μαύροι ηθοποιοί πλέον πρέπει να θρωρούν εαυτούς ως ισότιμη δύναμη του Χόλυγουντ. Δεν χλευάζονται, δεν αγνοούνται, δεν αδικούνται. Μέσα στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα έχουν κιόλας κερδίσει πάνω από 5 Όσκαρ. Νομίζω το επόμενο στοίχημα για τα Όσκαρ θα είναι να αναγνωρίσει πλήρως και οχι απλά επιμέρους την διαφορετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα της επιβραβεύοντας μια αντίστοιχη ταινία. Εϊχε πέρυσι την ευκαιρία με το Brokeback, φέτος με τα Dreamgirls και αν θέλετε και με την Iβο Τζίμα. Κάνει έξυπνους ελιγμούς αλλά μοιραία και σύντομα θα υποχρεωθεί να αναγνωρίσει αυτή την ανάγκη.
ΜΟΥΣΙΚΗ
Ειδικά για την μουσική να πω ότι ο Σανταολάγια δεν ήταν απόλυτα δίκαια ή άδικη επιλογή. Πράγματι μιλάμε για ένα ηχητικό κέντημα διαφορετικών ήχων και πολιτισμών με λιτότητα και μελωδικότητα. Όμως είναι χαζό εκ μέρους της Ακαδημίας να δίνει 2 σερι Όσκαρ στον Σανταολάγια, την ίδια ώρα που χάριζε το τιμητικό στον Μορρικόνε των 5 χάμενων ευκαιριών ή να αφήνει εκτός Φιλιπ Γκλας (3 χαμένες ευκαιριες), Τόμας Νιούμαν( 8 χαμένα όσκαρ) και τους δύο δημιουργικότατους πρωτάρηδες Αλεξαντρ Ντεπια ή Χαβιέ Ναβαρετε. Στο τραγούδι οι ψήφοι των Dreamgirls απλούστατα σκόρπισαν, ο Ράντι Νιούμαν δεν είχε μεγάλη τύχη, το ντοκιμαντέρ της πράσινης επανάστασης είχε πολλούς φαν όπως αποδείχτηκε και από το χειρόκροτημα και την υποδοχή του Αλ Γκορ επί σκηνής.
Πράσινη επάνασταση, αναγνώριση των μειονοτήτων, θερμός εναγκαλισμός των ξένων κινηματογραφιστών. Πλάκα δεν έχει? Μίλαμε για την ίδια Ακαδημία που έκανε τα αίσχη του μακαρθισμού, ζούσε σε έναν κρυσταλινο καθωσπρεπισμό, παραμελούσε τους μαύρους ηθοποιούς, δεν υπήρχε ούτε για αστείο αναφορά σε ομοφυλόφυλους, μετανάστες ή δεν ξέρω ποιον αλλον καταφρονεμένο του συστηματος. Τώρα η εικόνα δύο λεσβιών που φιλιούνται για να γιορτάσουν το Όσκαρ είναι μέρος του θεάματος. Πως αλλάζουν οι καιροί...
Η ΤΕΛΕΤΗ ΩΣ ΘΕΑΜΑ
Η τελετή ως τελετή πιθανόν να μείνει ως μια από τις πιο αδιάφορες στην ιστορία. Ακόμα και ο αυτολογοκριμένος Τζον Στιουαρτ ήταν καλύτερος. Η Ελεν Ντε Τζενέρις ήταν απλά διεκπεραιώτρια ενός 3ωρου σώου και τίποτα άλλο. Χαριτωμένα αστειάκια, πειραματικές χορωδίες ήχων ή γκοσπελ, θεατρική ομάδα που δουλεύει με τους φωτισμούς και τις σκιές προσφέροντας εικαστικό θέαμα ήταν μερικά από τα ευρήματα της βραδιάς, που όμως δεν έπειθαν (εμένα προσωπικά). Ήδη αρκετοί τηλεκριτικοί στην Αμερική δείχνουν μοιρασμένοι με το αποτέλεσμα της παρουσιασης. Οι τηλεθεάσεις θα ξεκαθαρισουν τη συνέχεια αλλά για άλλη μια φορά το σοφιστικέ και ελιτιστικο ύφος της παρουσίασης δεν έπιασε απόλυτα
Υ.Γ. Όπως το πρωί έλεγα για τα σφάλματα των 2 σπικερ και κατά τα άλλα συμπαθέστατων δημοσιογράφων της ζωντανής μετάδοσης (πχ. Ο Αλ Γκορ έχει ασχοληθεί και ως πολιτικός για το περιβάλλον και υπήρξε από τους συντάκτες της περίφημης συνθήκης του Κιότο) έτσι και στη βραδυνή επανάληψη θα πρέπει να ενημερώσω τους μεταφραστές του συνδρομητικού καναλιού ότι η Φράνσις για την οποία έλεγε και ευχαριστούσε η βραβευμένη ενδυματολόγος της "Μαρίας Αντουανέτας" Μιλένα Κανονέρο στην ομιλία της είναι στην πραγματικότητα Ο ΦΡΑΝΣΙΣ Φορντ Κόπολα! Ξέρετε αυτός ο ευτραφής κύριος που εκανε το Νονο και πέρσι τον είχαμε στη Θεσσαλονίκη.
Επίσης ο Αλ Γκορ στον ευχαριστήριο λόγο του για το Όσκαρ ντοκιμαντέρ ευχαρίστησε τον Τίπερ. Τόση φαντασία είχαν εκεί στην μετάφραση και τον υποτιτλισμό της τελετής ώστε άλλαξαν ακόμα και το φύλο της συζήγου του πρώην Αντιπρόεδρου των ΗΠΑ που φυσικά δεν είναι ο Τίπερ αλλά Η ΤΙΠΕΡ! Για την ιστορία έχει ερθει και αυτή στη Θεσσαλόνικη το 1999 για μια ημερίδα στο Ανατόλια αν θυμάμαι καλά. Προφανώς θα έκαναν κι άλλα τέτοια "χαριτωμένα" πάνω στην βιασύνη τους να προλάβουν τα deadlines αλλά ευτυχώς δεν τα είδα όλα γιατί είχε "Παραπέντε" την ίδια ώρα. Όπως επίσης δεν άντεξα να διαβάσω όλες τις κυριακάτικες αναλύσεις στον τύπο γιατί ο ένας ήθελε με το ζόρι υποψήφιο και μάλιστα φαβορί τον Αλμοδοβαρ και ο άλλος χάρισε από την προσωπική του φανταστική συλλογή 2 όσκαρ στον Φιλιπ Γκλας (που ούτε χτες κέρδισε για να του έβρισκα τουλάχιστον το ένα από τα δύο). Και πολύ περισσότερό τα πήρα όταν ένας τρίτος έγραψε ότι ο Φελίνι δεν πήρε ποτέ Όσκαρ. Εκεί ομολογώ τα παράτησα για να μην πάθω καταρράκτη...
ΑΤΑΚΕΣ (σε ελέυθερη μετάφραση)
- Αν δεν υπήρχαν οι γκει, οι Μαύροι και οι Εβραίοι τότε δεν θα υπήρχαν τα Όσκαρ! (Ελεν Ντε Τζενερις)
- Είμαι εδώ για την παρουσίαση των οπτικών εφε. Τα οπτικά εφέ έχουν σκοπό να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι βλεπετε ιπταμενους δίσκους, μιλάτε σε ξωτικά ή ότι υπάρχουν πολύχρωμες αράχνες. Με άλλα λόγια είναι ένα συνηθισμένο απόγευμα μου όπως το ζούσα στα μέσα των 90ς ( Ο Ντάουνι Τζ βλέπει τα οπτικά εφέ με άλλο μάτι έχοντας ταλαιπωρηθεί από την εμπειρία του στο αλκοολ και τα ναρκωτικά)
- Ο πατέρας μου είναι αναλυτής υπολογιστικών συστημάτων κα προγραμμάτων
- Τι θα πει αυτό?
- Δεν ξέρω! ( Αμπιγκειλ Μπρεσλιν και Τζ ΣΜιθ για το τι δουλειά κάνει ο μπαμπας τους)
- Κλιντ θα ήθελα να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφια.
- Ευχαρίστως.
- Κε Σπηλμπεργκ θα μας βοηθήσετε με την κάμερα? Ελπίζω να ξέρετε να... βγάζετε φωτογραφίες (Η Ελεν Ντε Τζενέρις αναζητάει οσκαρικές αναμνήσεις προσπαθόντας να κάνει χούμορ με τους Ιστγουντ και Σπηλμπεργκ)
- Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ. Μήπως μπορείτε να ξαναελέγξετε τον φάκελο? (Ο Μάρτιν Σκορτσέζε δεν πιστεύει ότι 30 χρόνια μετά θα το ζούσε κι αυτό)
- Ο Όσκαρ? Αυτός είναι ο μόνος γυμνός άντρας που θα διαβεί το κατώφλι της κρεαβατοκαμαρας μου (Η Μελίσα Εθεριτζ δείχνει ξεκάθαρα τις σεξουαλικές της προτιμήσεις και στην συνέντευξη τυπου)
Αυτά για τα Όσκαρ φέτος. Θα επανέλθω στο θέμα μόνο αν δω κάτι αρκετά ενδιαφέρον για κουβεντούλα. Και όσο για το δικό μου σκορ από τις 21 κατηγορίες συνολικά (εξαιρώ τις 3 κατηγορίες μικρού μήκους) έπιασα 16 συνολικά. Τις 11 με την πρώτη και άλλες 5 σε δεύτερη διαλογή. Έπεσα τελείως έξω στα κουστούμια, στη μουσική, στα ηχητικά εφέ, στο μιξαζ. Και του χρόνου έδω θα είμαστε με υγεία και θα ξαναπαίξουμε προγνωστικά με τα Όσκαρ!
ΑΝΑΛΥΣΕ ΤΟ
Πιστεύω πως ήταν ένα απολυτα δικαιο αποτέλεσμα όπως εξελίχθηκε η διαδικασία. Η Ακαδημία ζώντας την εποχή των διαφορετικών τάσεων, της πολιτικής και κοινωνικής ανησυχίας και μιας πολυεθνικής κινηματογραφικής υπερδραστηριότητας κατόρθωσε τόσο με τις υποψηφιότητες όσο και με τα βραβεία να δώσει το δικό της στίγμα σε όλα αυτά. Αναγνώρισε την τεχνική αρτιότητα του "Πάνα" και του έδωσε τρια από τα τεχνικά Όσκαρ βλέποντας ότι υπάρχει αξιόλογο δυναμικό τεχνικών και εκτός Χολυγουντ, το οποίο μπορεί να αξιοποιήσει όμως δίνοντας του το απαραίτητο καλλιτεχνκό διαβατήριο. Μια πλειάδα Ισπανόφωνων κυρίως τεχνικών, χωρίς να παραγνωρίζεται η αξία των Αμερικάνων στα μπλοκμπαστερ τύπου "Πειρατές της Καραϊβικής". Μαζί με αυτούς αναγνωρίζει και μια ομάδα δημιουργών και ηθοποιών, που έτσι κι αλλιώς την τελευταία 10ετία είχαν αρχίσει λιγο λίγο να γίνονται εικόνες του Χόλυγουντ.
ΒΑΒΕΛ
Ταυτόχρονα αναγνώρισε το σινεμά του κόσμου (εκτός Αμερικής). Υπάρχουν αξιόλογοι σκηνοθέτες και ταινίες που σίγουρα έπρεπε να είναι παρόντες στην γιορτή. Και ευτυχώς δεν τα δώσαν όλα εύκολα στην ταινία του Ντελ Τόρο αλλά έδειξαν ότι ταινίες σαν την "Ζωή των άλλων" ή πέρυσι το "Τσοτσι" είναι εικόνες ενός διαφορετικού κόσμου. Τυχόν σαχλαμάρες αμερικάνικης σκοπιμότητας και ότι το θέμα της ταινίας του Ντονεσμαρκ ήταν αβανταδόρικο και καθαρη καπιταλιστική προπαγάνδα θεωρούνται άκυρες και καλύτερα όσοι τα λένε να σκέφτουν 2 φορές τι θα πουν. Πρόκειται για μια ταινία - φαινόμενο, που λειτουργεί διαρκώς μέσα σου, δεν χρησιμοποιεί έυκολο εντυπωσιασμό, διαθέτει τρομερές αρετές. Μην ξεχνάμέ ότι και στα Φελιξ κατάφερε με πολύ ήπια τακτική, στηριζόμενη στις αληθινές δυνατότητες της και όχι στην υπερβολή των δημοσίων σχέσεων, να βγάλει εκτός μάχης το "Γύρνα πίσω" του Αλμοδόβαρ. Εν ολίγοις οι Γερμανοί δεν φοβούνται να μιλησουν για τους εαυτούς τους κάνοντας σινεμά. Να θυμίσω τίτλους ταινιών που σίγουρα όλοι έχετε δει ή έστω ακούσει την τελευταία δεκαετία? Τρέξε Λόλα, τρέξε, Η Πτώση, Αντίο Λένιν, Πουθενά στην Αφρική, κ.α. Δεν είναι μακρινό το παράδειγμα άρα θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε αντιστοιχα την δίκη μας κινηματογραφική αντιμετώπιση από τους ξενους χωρίς σύνδρομα και κομπλεξ. Και να μην κοιτάμε σαν χαζοί στο βίντεο με το αφιέρωμα στις ξενόγλωσσες ταινίες τον Λαμπράκη - Υβ Μοντάν και να λέμε "Το Ζ ήταν δική μας ταινία αλλά κέρδισε η Αλγερία γαμώτο".
ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Και στους ρόλους η Ακαδημία εδειξε διάθεση σύγκλισης τάσεων. 2 Αφροαμερικάνοι, 1 Αμερικάνος και 1 Βρετανίδα. Οι μαύροι ηθοποιοί πλέον πρέπει να θρωρούν εαυτούς ως ισότιμη δύναμη του Χόλυγουντ. Δεν χλευάζονται, δεν αγνοούνται, δεν αδικούνται. Μέσα στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα έχουν κιόλας κερδίσει πάνω από 5 Όσκαρ. Νομίζω το επόμενο στοίχημα για τα Όσκαρ θα είναι να αναγνωρίσει πλήρως και οχι απλά επιμέρους την διαφορετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα της επιβραβεύοντας μια αντίστοιχη ταινία. Εϊχε πέρυσι την ευκαιρία με το Brokeback, φέτος με τα Dreamgirls και αν θέλετε και με την Iβο Τζίμα. Κάνει έξυπνους ελιγμούς αλλά μοιραία και σύντομα θα υποχρεωθεί να αναγνωρίσει αυτή την ανάγκη.
ΜΟΥΣΙΚΗ
Ειδικά για την μουσική να πω ότι ο Σανταολάγια δεν ήταν απόλυτα δίκαια ή άδικη επιλογή. Πράγματι μιλάμε για ένα ηχητικό κέντημα διαφορετικών ήχων και πολιτισμών με λιτότητα και μελωδικότητα. Όμως είναι χαζό εκ μέρους της Ακαδημίας να δίνει 2 σερι Όσκαρ στον Σανταολάγια, την ίδια ώρα που χάριζε το τιμητικό στον Μορρικόνε των 5 χάμενων ευκαιριών ή να αφήνει εκτός Φιλιπ Γκλας (3 χαμένες ευκαιριες), Τόμας Νιούμαν( 8 χαμένα όσκαρ) και τους δύο δημιουργικότατους πρωτάρηδες Αλεξαντρ Ντεπια ή Χαβιέ Ναβαρετε. Στο τραγούδι οι ψήφοι των Dreamgirls απλούστατα σκόρπισαν, ο Ράντι Νιούμαν δεν είχε μεγάλη τύχη, το ντοκιμαντέρ της πράσινης επανάστασης είχε πολλούς φαν όπως αποδείχτηκε και από το χειρόκροτημα και την υποδοχή του Αλ Γκορ επί σκηνής.
Πράσινη επάνασταση, αναγνώριση των μειονοτήτων, θερμός εναγκαλισμός των ξένων κινηματογραφιστών. Πλάκα δεν έχει? Μίλαμε για την ίδια Ακαδημία που έκανε τα αίσχη του μακαρθισμού, ζούσε σε έναν κρυσταλινο καθωσπρεπισμό, παραμελούσε τους μαύρους ηθοποιούς, δεν υπήρχε ούτε για αστείο αναφορά σε ομοφυλόφυλους, μετανάστες ή δεν ξέρω ποιον αλλον καταφρονεμένο του συστηματος. Τώρα η εικόνα δύο λεσβιών που φιλιούνται για να γιορτάσουν το Όσκαρ είναι μέρος του θεάματος. Πως αλλάζουν οι καιροί...
Η ΤΕΛΕΤΗ ΩΣ ΘΕΑΜΑ
Η τελετή ως τελετή πιθανόν να μείνει ως μια από τις πιο αδιάφορες στην ιστορία. Ακόμα και ο αυτολογοκριμένος Τζον Στιουαρτ ήταν καλύτερος. Η Ελεν Ντε Τζενέρις ήταν απλά διεκπεραιώτρια ενός 3ωρου σώου και τίποτα άλλο. Χαριτωμένα αστειάκια, πειραματικές χορωδίες ήχων ή γκοσπελ, θεατρική ομάδα που δουλεύει με τους φωτισμούς και τις σκιές προσφέροντας εικαστικό θέαμα ήταν μερικά από τα ευρήματα της βραδιάς, που όμως δεν έπειθαν (εμένα προσωπικά). Ήδη αρκετοί τηλεκριτικοί στην Αμερική δείχνουν μοιρασμένοι με το αποτέλεσμα της παρουσιασης. Οι τηλεθεάσεις θα ξεκαθαρισουν τη συνέχεια αλλά για άλλη μια φορά το σοφιστικέ και ελιτιστικο ύφος της παρουσίασης δεν έπιασε απόλυτα
Υ.Γ. Όπως το πρωί έλεγα για τα σφάλματα των 2 σπικερ και κατά τα άλλα συμπαθέστατων δημοσιογράφων της ζωντανής μετάδοσης (πχ. Ο Αλ Γκορ έχει ασχοληθεί και ως πολιτικός για το περιβάλλον και υπήρξε από τους συντάκτες της περίφημης συνθήκης του Κιότο) έτσι και στη βραδυνή επανάληψη θα πρέπει να ενημερώσω τους μεταφραστές του συνδρομητικού καναλιού ότι η Φράνσις για την οποία έλεγε και ευχαριστούσε η βραβευμένη ενδυματολόγος της "Μαρίας Αντουανέτας" Μιλένα Κανονέρο στην ομιλία της είναι στην πραγματικότητα Ο ΦΡΑΝΣΙΣ Φορντ Κόπολα! Ξέρετε αυτός ο ευτραφής κύριος που εκανε το Νονο και πέρσι τον είχαμε στη Θεσσαλονίκη.
Επίσης ο Αλ Γκορ στον ευχαριστήριο λόγο του για το Όσκαρ ντοκιμαντέρ ευχαρίστησε τον Τίπερ. Τόση φαντασία είχαν εκεί στην μετάφραση και τον υποτιτλισμό της τελετής ώστε άλλαξαν ακόμα και το φύλο της συζήγου του πρώην Αντιπρόεδρου των ΗΠΑ που φυσικά δεν είναι ο Τίπερ αλλά Η ΤΙΠΕΡ! Για την ιστορία έχει ερθει και αυτή στη Θεσσαλόνικη το 1999 για μια ημερίδα στο Ανατόλια αν θυμάμαι καλά. Προφανώς θα έκαναν κι άλλα τέτοια "χαριτωμένα" πάνω στην βιασύνη τους να προλάβουν τα deadlines αλλά ευτυχώς δεν τα είδα όλα γιατί είχε "Παραπέντε" την ίδια ώρα. Όπως επίσης δεν άντεξα να διαβάσω όλες τις κυριακάτικες αναλύσεις στον τύπο γιατί ο ένας ήθελε με το ζόρι υποψήφιο και μάλιστα φαβορί τον Αλμοδοβαρ και ο άλλος χάρισε από την προσωπική του φανταστική συλλογή 2 όσκαρ στον Φιλιπ Γκλας (που ούτε χτες κέρδισε για να του έβρισκα τουλάχιστον το ένα από τα δύο). Και πολύ περισσότερό τα πήρα όταν ένας τρίτος έγραψε ότι ο Φελίνι δεν πήρε ποτέ Όσκαρ. Εκεί ομολογώ τα παράτησα για να μην πάθω καταρράκτη...
ΑΤΑΚΕΣ (σε ελέυθερη μετάφραση)
- Αν δεν υπήρχαν οι γκει, οι Μαύροι και οι Εβραίοι τότε δεν θα υπήρχαν τα Όσκαρ! (Ελεν Ντε Τζενερις)
- Είμαι εδώ για την παρουσίαση των οπτικών εφε. Τα οπτικά εφέ έχουν σκοπό να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι βλεπετε ιπταμενους δίσκους, μιλάτε σε ξωτικά ή ότι υπάρχουν πολύχρωμες αράχνες. Με άλλα λόγια είναι ένα συνηθισμένο απόγευμα μου όπως το ζούσα στα μέσα των 90ς ( Ο Ντάουνι Τζ βλέπει τα οπτικά εφέ με άλλο μάτι έχοντας ταλαιπωρηθεί από την εμπειρία του στο αλκοολ και τα ναρκωτικά)
- Ο πατέρας μου είναι αναλυτής υπολογιστικών συστημάτων κα προγραμμάτων
- Τι θα πει αυτό?
- Δεν ξέρω! ( Αμπιγκειλ Μπρεσλιν και Τζ ΣΜιθ για το τι δουλειά κάνει ο μπαμπας τους)
- Κλιντ θα ήθελα να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφια.
- Ευχαρίστως.
- Κε Σπηλμπεργκ θα μας βοηθήσετε με την κάμερα? Ελπίζω να ξέρετε να... βγάζετε φωτογραφίες (Η Ελεν Ντε Τζενέρις αναζητάει οσκαρικές αναμνήσεις προσπαθόντας να κάνει χούμορ με τους Ιστγουντ και Σπηλμπεργκ)
- Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ. Μήπως μπορείτε να ξαναελέγξετε τον φάκελο? (Ο Μάρτιν Σκορτσέζε δεν πιστεύει ότι 30 χρόνια μετά θα το ζούσε κι αυτό)
- Ο Όσκαρ? Αυτός είναι ο μόνος γυμνός άντρας που θα διαβεί το κατώφλι της κρεαβατοκαμαρας μου (Η Μελίσα Εθεριτζ δείχνει ξεκάθαρα τις σεξουαλικές της προτιμήσεις και στην συνέντευξη τυπου)
Αυτά για τα Όσκαρ φέτος. Θα επανέλθω στο θέμα μόνο αν δω κάτι αρκετά ενδιαφέρον για κουβεντούλα. Και όσο για το δικό μου σκορ από τις 21 κατηγορίες συνολικά (εξαιρώ τις 3 κατηγορίες μικρού μήκους) έπιασα 16 συνολικά. Τις 11 με την πρώτη και άλλες 5 σε δεύτερη διαλογή. Έπεσα τελείως έξω στα κουστούμια, στη μουσική, στα ηχητικά εφέ, στο μιξαζ. Και του χρόνου έδω θα είμαστε με υγεία και θα ξαναπαίξουμε προγνωστικά με τα Όσκαρ!
Σχόλια
Αγαπημένη η Γούπι (ειδικά τότε που είχε ρίξει τη σπόντα για το Μουλέρν Ρουζ που είχε τόσες υποψηφιότητες αλλά έγινε "χωρίς σκηνοθέτη"). Δεύτερος αγαπημένος ο Κρύσταλ.
Ωραίος ο Ντάουνι, να είχε και λίγο περισσότερο μυαλό στο παρελθόν...