ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΌ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ


Ετοιμάζοντας την εκπομπή μου για αύριο (η οποία θα σχετίζεται λιγάκι με την αυριανή τσίκνα και την γιορτινή καρναβαλίστικη ατμόσφαιρα αν και άλλα είχα στο μυαλό μου) είπα να περάσω και από το Βερολίνο μια βόλτα που από αύριο και για 10 μέρες είναι το σπουδαίο γεγονός του σινεμά...


BERLINALE CHAPTER 57


Στο μεταπολεμικό διαιρεμένο Βερολίνο το κινηματογραφικό αυτό φεστιβάλ παίζει τον δικό του ρόλο για την ανόρθωση και την πρόοδο της πόλης. Ήταν Φεβρουάριος του 1951 όταν θα συστηθεί για πρώτη φορά η γιορτή αυτή, πιο γνωστή στους σινεφίλ και ως Μπερλιναλε, υπήρξε σημείο αναφοράς για την πόλη σε όλες τις στροφές της ιστορίας της. Όποιος έχει επισκεφθεί την γερμανική πρωτεύσουσα γυρίζει πάντα γοητευμένος και με την υπόσχεση ότι θα ξαναγυρίσει για να την ξαναζήσει. Σκεφτείτε τώρα τι γίνεται όταν συνδυάζεις την ζωή της πόλης με την κουλτούρα, την αρχιτεκτονική, την ιστορία και φυσικά το σινεμά!


Τα τελευταία χρόνια η Μπερλινάλε αρέσκεται στο να παίζει ταυτόχρονα σε 2 ταμπλό. Αφενός το πρώτο φεστιβάλ της χρονιάς που μαζεύει τους κράχτες του Χόλυγουντ και σπουδαίες Οσκαρικές ταινίες (έστω κι αν αυτές προβάλλονται στην τελική στροφή πριν την τελική ετυμηγορία της Ακαδημίας), αφετέρου φλερτάρει με το ανεξάρτητο πνεύμα νέων και προχωρημένων δημιουργών. Το Βερολινό ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την νέα ωραία πολιτική - κοινωνική στροφή που έχει το σινεμά πρώτης γραμμής την τρέχουσα 10ετία και σε μεγάλο βαθμό και οι Κάννες και η Βενετία, με τον δικό τους μεγαλίστικο γκλαμ τρόπο ακολούθησαν. Θυμιθείτε τους νικητές της τρέχουσας δεκαετίας και θα καταλάβετε τι εννοώ:


2001 - ΣΑΡΚΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ (ΠΑΤΡΙΣ ΣΕΡΟ) κοινωνική πικρή ταινία για το σήμερα των σχέσεων

2002 - ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (ΠΟΛ ΓΚΙΝΓΚΡΑΣ) εξ ημισείας με το καρτούν του Μιγιαζάκι

2003 - ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΜΑΙΚΛ ΓΟΥΙΝΤΕΡΜΠΟΤΟΜ)

2004 - ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ (ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ) - Γερμανός τουρκικής καταγωγής

2005 - ΚΑΡΜΕΝ (ΜΑΡΚ ΝΤΟΜΦΟΡΝΤ ΜΕΙ) - Φοβερό ρίσκο από Ν Αφρική που δικαιώθηκε

2006 - ΣΕΡΑΓΕΒΟ Σ'ΑΓΑΠΩ (ΓΙΑΣΜΙΛΑ ΖΜΠΑΝΙΤΣ) - Βαλκανικό σινεμά με αξιώσεις


Να σας θυμίσω τώρα ποιο ήταν οι σπουδαίοι ανταγωνιστές αυτών των ταινιών που κέρδισαν την Χρυσή Άρκτο και πλέον θεωρούνται εν πολλοίς αναγνωρισμένοι δημιουργοί? Ρομπερτ Αλτμαν, Κεν Λόουτς, Στηβεν Νταλντρι, Θόδωρος Αγγελόπουλος.


Κάτι ανάλογο υποθέτω θα συμβεί και φέτος βλέποντας την 7μελή επιτροπή που θα κρίνει μεταξύ πολλών άλλων το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ρομπερτ Ντε Νίρο, τον βετεράνο Κλιντ Ιστγουντ, τον Στήβεν Σοντερμπεργκ, τον Παρκ Τσαν Γουκ, τους Ζακ Ριβέτ και Φρανσουά Οζόν και ένα λόχο από ονόματα και ταινίες από τα 4 σημεία του ορίζοντα.


Ποια είναι όμως η φετινή επιτροπή του φεστιβάλ? Πρόεδρος ο Paul Schrader, δεξί χέρι στα σενάρια του Οργισμένου Ειδώλου και του Τελευταίου Πειρασμού του Σκορτσέζε, η Hiam Abbass η Παλαιστίνια ηθοποιός του Παράδεισος Τώρα και του Μόναχου του Σπήλμπεργκ, ο Γερμανός Mario Adorf, συνεργάτης και πρωταγωνιστής σε ταινίες πολλών δημιουργών(Σαμπρόλ, Πεκινπα, Γουαλιντερ), ο μεξικάνος Gael García Bernal των Ημερολογίων Μοτοσυκλέτας, της Κακής Εκπαίδευσης του Θέλω και την μαμά σου και της Βαβέλ, ο Αμερικάνος ηθοποιός Willem Dafoe (Από το Πλατούν στον Τελευταίο Πειρασμό και από εκεί στο Σπιντ και στον Σπαιντερμαν), η Κινέζα Nansun Shi(δημιουργός του Internal Affairs που φέτος ως Πληροφοριοδότης του Σκορτσέζε διεκδικεί τον οσκαρικό θριάμβο) και η Σκανδιναβή μοντερ Molly Malene Stensgaard, η "γαζώτρια" στα καρέ του Λαρς Φον Τρίερ.


Σπουδαία γεγονότα της φετινής διοργάνωσης το αφιέρωμα και η τιμητική βράβευση στον Αρθουρ Πεν, η νέα κόπια του θρυλικού "Θωρηκτού Ποτεμκιν", ο ασπρόμαυρος βωβός κινηματογράφος του 1920 με θέμα την σύγχρονη γυναίκα, το τιμητικό αφιέρωμα στο φωτογραφικό πρακτορείο Μάγκνουμ, που θα δούμε ευτυχώς και στη Θεσσαλόνικη μετά το Πάσχα και η παγκόσμια πρεμιέρα των "300" του Ζακ Σναιντερ.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Το πιστεύεις ότι αν δεν το διάβαζα σε σένα δεν θα θυμόμουνα ότι είναι Τσικνοπέμπτη αύριο? Το Βερολίνο πρέπει να είναι σούπερ, όλοι έτσι μου είπανε κ εγώ τόσα χρόνια που έμενα δίπλα δεν μπόρεσα ποτέ να πάω.
Ο χρήστης basik-ly είπε…
Μόλις επέστρεψα από την προβολή του La vie en rose. Δυστυχώς δεν μου πολυάρεσε, παρά την πολύ καλή Marion Cotillard στον ρόλο της Εντίτ (κάποτε θα πρέπει να πάψουν και οι... γαλλόφιλοι Έλληνες, που ωστόσο όλα τα ονόματα τα προφέρουν... αμερικάνικα, να την λένε Έντιθ!) Πιαφ. Η ταινία ξεκινάει το 1959 στη Νέα Υόρκη, σε μια από τις τελυταίες συναυλίες της Πιαφ. Ύστερα γίνονται αλλεπάλληλα φλας μπακ (τη βλέπουμε σε ηλικίες 5 και 10 ετών) και παρακολουθούμε κυρίως τα προβλήματα υγείας της και τον έρωτά της προς τον Marcel Cerdan.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ - ΝΕΑ ΖΩΗ 705 (ΤΟ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ ΜΙΑΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΕΡΘΕΙ ΠΟΤΕ)

ΟΙ 100 ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

ΑΡΜΑΝΤ ΑΜΑΡ - Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ